بر کسی پوشیده نیست هنر و ادبیات هر قوم، ملت و مکتبی از عرصههای عمده
ظهور و تجلی اعتقادات و باورهای دینی، مذهبی و انسانی آن به حساب میآید در
حقیقت ادب و هنر هر ملت و مکتبی به خوبی میتواند به مثابه آیینهای
تمامنما منعکس کننده ابعاد و زوایای اعتقاد و باورهای دینی و مذهبی هر ملت
و مکتبی باشد که همواره به عنوان میراث و ذخائر ادبی و فرهنگی آن ملت و
مکتب مورد احترام و استناد قرار گرفته و میگیرد.
با ظهور و حاکمیت
اسلام و بعثت نبی مکرم اسلام(ص) تغییر ارزشها و سنتهای جاهلیت ادبا و
شعرای متعهد اسلامی مو به مو و لحظه به لحظه وقایع تلخ و شیرین و مراحل نشو
و حاکمیت اسلام و حیات پربرکت پیامبر عظیمالشأن (ص) ایثار و فداکاری
یاران و اصحاب با وفای ایشان و منزلت اولاد گرامی آن حضرت را در قالب شعر
منظوم به حافظه ماندگار تاریخ سپردهاند و در خصوص ریزترین وقایع اسلامی و
ایثار و از خودگذشتگی یاران و اصحاب گرامی آن حضرت و اولاد گرامیش شعرها و
سرودهها و شاهکارهای ادبی آفریدهاند که از افتخارات ادبی و فرهنگی جهان
اسلام به شمار میآید.
در این مسیر شاعران متعهد و بلندآوازه کشور
پرافتخار همیشه اسلامیمان از زمان قبول اسلام و با داشتن مذاهب گوناگون
ادب و زبان شیرین و پرحلاوت فارسی را به استخدام و خدمت اسلام و پیامبر
گرامی(ص) و اهل بیت آن حضرت به ویژه امام رضا(ع) آورده و از به کارگیری
توان ممکن خود دریغ نورزیدهاند.
شعرا و عرفای کرد اهل سنت کشورمان
همواره در فراهم آوردن این سرمایه غنی ادبی، عرفانی، مذهبی و فرهنگی سهم به
سزای خود را ایفا و در انعکاس احساسات و عواطف پاک انسانی، دینی و مذهبی
خود نسبت به ساحت مقدس نبی مکرم اسلام(ص) ابراز عشق و ارادت به اهل بیت
گرامی آن حضرت و به ویژه امام رضا(ع) در قالبهای گوناگون شعری به زبانهای
کردی در لهجههای مختلف فارسی و عربی پیشی گرفتهاند.
از آنجا که مردم
کرد اهل سنت در تمامی ممالک اسلامی عمدتاً پیرو مذهب امام شافعی(رض) هستند
لذا شعرا و ادبای کرد با تأسی به پیشوای بزرگوار مذهبی خود در وصف و رثای
حضرت علی(ع) و فرزندان گرامی آن حضرت در قرون و اعصار گذشته و اعصار
گوناگون به خلق آثار دلکش، جذاب، پرنغز، ملهم از آیات و روایات و سرشار از
مفاهیم و مضامین عالی اسلامی و مشئون از احساسات و عواطف پاک و خالصانه همت
گماشتهاند به شیوهای که در دیوان و آثار ادبی عرفانی فارسی کمتر کسی از
شاعران اهل تشیع به چشم میخورد که جای شگفتی و تعجب نیز نباید باشد چرا که
نقطه اتفاق وحدت علمی و عملی همه آحاد مسلمین بعد از اعتصام به ثقل اکبر
یعنی قرآن کریم همواره اهل بیت گرامی پیامبر بزرگ اسلام(ص)بوده و خواهد
بود.
مولانا خالد نقشبندی شهرزوری از اکابر و اعاظم علمای کرد اهل سنت
شافعیه بلکه جهان اسلام قرن سیزدهم است، ایشان عارف و عالمی جامع الاطراف و
ذیفنون در علوم معقول و منقول و از مشایخ نامدار طریقه نقشبندیه هستند.
براستی
مولانا خالد نقشبندی شافعی شیفته و شیدای نبی مکرم اسلام(ص) و اهل بیت (ع)
گرامی اوست و در مقاطع زندگی پربار و جای جای آثا علمی و ادبی خود عمق
ارادت و اخلاص خود را نسبت به ساحت نورانی و الهی خاندان گرامی
پیامبر(ص)ابراز داشته است که قصیده معروف ایشان در رثای حضرت امام رضا(ع)
در جریان مسافرت به خراسان و زیارت آستان مقدس آن حضرت سروده است.
وی
عمق ارادت خود را به نظم به تصویر کشیده و به جرأت میتوان ادعا کرد از
میان شیفتگان آن حضرت در آن عصر کسی به زیبایی مولانا از عهده توصیف شخصیت
ملکوتی امام رضا(ع) برنیامده است.
وی شعری را در مدح و منقبت حضرت امام رضا(ع) در حین تشرف به بارگاه ملکوتی آن حضرت در خراسان سروده است، که در یادداشت بعدی آورده میشود.