نظرات اندیشمندان و بزرگان اهل سنت درباره امام رضا

بر کسی پوشیده نیست هنر و ادبیات هر قوم، ملت و مکتبی از عرصه‌های عمده ظهور و تجلی اعتقادات و باورهای دینی، مذهبی و انسانی آن به حساب می‌آید در حقیقت ادب و هنر هر ملت و مکتبی به خوبی می‌تواند به مثابه آیینه‌ای تمام‌نما منعکس کننده ابعاد و زوایای اعتقاد و باورهای دینی و مذهبی هر ملت و مکتبی باشد که همواره به عنوان میراث و ذخائر ادبی و فرهنگی آن ملت و مکتب مورد احترام و استناد قرار گرفته و می‌گیرد. 

با ظهور و حاکمیت اسلام و بعثت نبی مکرم اسلام(ص) تغییر ارزش‌ها و سنت‌های جاهلیت ادبا و شعرای متعهد اسلامی مو به مو و لحظه به لحظه وقایع تلخ و شیرین و مراحل نشو و حاکمیت اسلام و حیات پربرکت پیامبر عظیم‌الشأن (ص) ایثار و فداکاری یاران و اصحاب با وفای ایشان و منزلت اولاد گرامی آن حضرت را در قالب شعر منظوم به حافظه ماندگار تاریخ سپرده‌اند و در خصوص ریزترین وقایع اسلامی و ایثار و از خودگذشتگی یاران و اصحاب گرامی آن حضرت و اولاد گرامیش شعرها و سروده‌ها و شاهکارهای ادبی آفریده‌اند که از افتخارات ادبی و فرهنگی جهان اسلام به شمار می‌آید. 

در این مسیر شاعران متعهد و بلند‌آوازه کشور پرافتخار همیشه اسلامی‌مان از زمان قبول اسلام و با داشتن مذاهب گوناگون ادب و زبان شیرین و پرحلاوت فارسی را به استخدام و خدمت اسلام و پیامبر گرامی(ص) و اهل بیت آن حضرت به ویژه امام رضا(ع) آورده و از به کارگیری توان ممکن خود دریغ نورزیده‌اند. 

شعرا و عرفای کرد اهل سنت کشورمان همواره در فراهم آوردن این سرمایه غنی ادبی، عرفانی، مذهبی و فرهنگی سهم به سزای خود را ایفا و در انعکاس احساسات و عواطف پاک انسانی، دینی و مذهبی خود نسبت به ساحت مقدس نبی مکرم اسلام(ص) ابراز عشق و ارادت به اهل بیت گرامی آن حضرت و به ویژه امام رضا(ع) در قالب‌های گوناگون شعری به زبان‌های کردی در لهجه‌های مختلف فارسی و عربی پیشی گرفته‌اند. 

از آنجا که مردم کرد اهل سنت در تمامی ممالک اسلامی عمدتاً پیرو مذهب امام شافعی(رض) هستند لذا شعرا و ادبای کرد با تأسی به پیشوای بزرگوار مذهبی خود در وصف و رثای حضرت علی(ع) و فرزندان گرامی آن حضرت در قرون و اعصار گذشته و اعصار گوناگون به خلق آثار دلکش، جذاب، پرنغز، ملهم از آیات و روایات و سرشار از مفاهیم و مضامین عالی اسلامی و مشئون از احساسات و عواطف پاک و خالصانه همت گماشته‌اند به شیوه‌ای که در دیوان و آثار ادبی عرفانی فارسی کمتر کسی از شاعران اهل تشیع به چشم می‌خورد که جای شگفتی و تعجب نیز نباید باشد چرا که نقطه اتفاق وحدت علمی و عملی همه آحاد مسلمین بعد از اعتصام به ثقل اکبر یعنی قرآن کریم همواره اهل بیت گرامی پیامبر بزرگ اسلام(ص)بوده و خواهد بود. 

مولانا خالد نقشبندی شهرزوری از اکابر و اعاظم علمای کرد اهل سنت شافعیه بلکه جهان اسلام قرن سیزدهم است، ایشان عارف و عالمی جامع الاطراف و ذی‌فنون در علوم معقول و منقول و از مشایخ نامدار طریقه نقشبندیه هستند. 

براستی مولانا خالد نقشبندی شافعی شیفته و شیدای نبی مکرم اسلام(ص) و اهل بیت (ع) گرامی اوست و در مقاطع زندگی پربار و جای جای آثا علمی و ادبی خود عمق ارادت و اخلاص خود را نسبت به ساحت نورانی و الهی خاندان گرامی پیامبر(ص)ابراز داشته است که قصیده معروف ایشان در رثای حضرت امام رضا(ع) در جریان مسافرت به خراسان و زیارت آستان مقدس آن حضرت سروده است. 

وی عمق ارادت خود را به نظم به تصویر کشیده و به جرأت می‌توان ادعا کرد از میان شیفتگان آن حضرت در آن عصر کسی به زیبایی مولانا از عهده توصیف شخصیت ملکوتی امام رضا(ع) برنیامده است. 

وی شعری را در مدح و منقبت حضرت امام رضا(ع) در حین تشرف به بارگاه ملکوتی آن حضرت در خراسان سروده است، که در یادداشت بعدی آورده میشود.